फ्रोझन (२०१०) - थिजवणारा अनुभव

फारसा रक्तपात न दाखवताही ज्या चित्रपटांतून थरार मनापर्यंत पोहोचतो, त्या चित्रपटांमधे फ्रोझनचं नाव घ्यावं असा हा चित्रपट नक्कीच आहे. कलाकारांच्या चेहेर्‍यावर जे भाव उमटतात, त्यातून भयानकतेचा परमोच्च बिंदू दाखवण्याचं कसब लेखक दिग्दर्शक अ‍ॅडम ग्रीनला नक्कीच साधलेलं आहे. ग्रीनला कथानकाच्या मर्यादाही माहित असाव्यात म्हणूनच त्यांनी अवाजवी कलाकारांचा भरणा न करता आवश्यक तेवढेच कलाकार घेऊन एक थरारपट बनवला आहे.

तीन मित्र - पार्कर, जो आणि डॅन एका रविवारी स्किईंग साठी एका बर्फाळ डोंगरावर जातात व उंचावरून बांधलेल्या चेअरलिफ्टवरून ते तिघे परतत असताना चेअरलिफ्टवर कुणी नाही असा गैरसमज होऊन चेअरलिफ्टचं काम बंद केलं जातं आणि या तिघांना अधांतरी अडकून पडावं लागतं. हे अडकून पडणं एका रात्रीचं नसतं. स्किईंगसाठी हा डोंगर फक्त शनिवारी आणि रविवारीच उपलब्ध असतो. मधल्या दिवसांत तिथे कुणी येणार नसतं. म्हणजेच त्यांना आता पुढचे पाच दिवस, शुक्रवार येईपर्यंत त्याच चेअरलिफ्टवर अडकून रहावं लागणार किंवा स्वत:च सुटकेसाठी काहीतरी प्रयत्न करावे लागणार. बर्फाळ हवा, उंचावरची जागा याच्या जोडीला या त्रिकूटाला अडकल्या क्षणापासून काही वेळातच आणखी गंभीर परिस्थितीचा सामना करावा लागतो. मुलभूत गरज आता एकमेव गरज वाटू लागते आणि सहनशक्तीची कसोटी लागायला सुरूवात होते.

मात्र, कथानकातील पात्रं ज्या अवघड परिस्थितीमधे सापडतात, ती अगतिकता पहाताना कळत नकळत प्रेक्षकाच्या मनातले सर्व्हायव्हल इन्स्टिंक्ट्स जागे होतात आणि "असं केलं असतं तर..." किंवा "त्यांनी असं करायला हवं होतं..." यासारखे विचार प्रेक्षकाच्या मनात येऊ लागतात आणि चित्रपटातील प्रसंग पहाताना ते विचार काही प्रमाणात योग्यही वाटू लागतात. ’फ्रोझन चित्रपटातला थरार हेच फ्रोझन चित्रपटाचं यश आणि अपयश आहे असं म्हणावं लागेल.